فرقی نمی‌کند که توئیتر شخصی‌مان باشد یا شرکتی که داریم. این‌که برای خودم توئیت می‌کنم و مخاطب زیادی نمی‌خواهم هم مال شاعرانِ بی مخاطب است. اگر صفحه‌‌ی توئیترمان خصوصی نیست و عمومی تنظیم شده، پس بهتر است به فکر شبکه‌سازی باشیم. اگر از پسش بر بیایم، شبکه‌سازی خیلی هم لذت‌بخشه. هر کسی که بتواند با خلاقیت، افراد بیشتری را به عنوان مخاطب یا مرتبط با خود، جلب کند، در واقع فرصت‌های بیشتری را برای خود به ارمغان می‌آورد. فرصت‌های دوستی، کاری و فکری. امکان همکاری با دیگران و یا در بدبینانه‌ترین حالتش یک همدردی بهتر از سوی دیگران وجود خواهد داشت. برای این‌کار می‌توان روش‌های زیادی را در پیش گرفت اما آن‌چه این‌جا فهرست شده مهم‌ترین این‌ها است:
نخست- پروفایل خود را بهینه کنید. عکس واقعی از خودتان بگذارید. بیوگرافی را جدی بگیرید و به صفحات مربوط به خودتان در شبکه‌های دیگر، وبلاگتان یا وب‌سایتی که دارید در این صفحه لینک بدهید.
دوم- مطالب جالب بنویسید. اگر فکر می‌کنید مجبورید توئیت تازه بزنید، تجدید نظر کنید. حتما چیزی را بنویسید که اگر حداقل خودتان آن را جایی بخوانید رویش کلیک می‌کنید یا حس خوبی از خواندنش خواهید داشت.
سوم- توئیت‌های خود را از ۹ صبح تا ۵ بعد از ظهر بفرستید. با این کار هم خودتان شب‌ها استراحت می‌کنید و هم وقتتان را هدر نمی‌دهید.
چهارم - کسی دنبالت کرد، دنبالش کن! اگر کسی شما را به فهرست دنبال‌کنندگان خود افزود، انجام متقابل این کار می‌تواند یک جور پشتیبانی عاطفی از او باشد.
پنجم - اجتماعی باشید. در محیط توئیتر برای دیگران پیغام بفرستید اما در این کار افراط نکنید. کاربران جالب را پیدا کرده و دنبال‌شان کنید.
ششم- نشانی توئیتر خود را روی کارت ویزیت خود بنویسید. آن را در پروفایل «لینکدین» خود قرار دهید. و خلاصه هر جایی که می‌توانید مرتبطین با خودتان را به شیوه‌ای محترمانه به صفحه توئیتر خود ارجاع دهید.
هفتم - برای پاسخ دادن به درخواست‌هایی که برای دنبال‌کردن شما می‌آید وقت بگذارید. کسی که به شما پیغامی می‌فرستد، ارزش وقت گذاشتن دارد.