يکی از ابزارهای کار سياسی ورود به گفتگوهائی است که با رقيبان و حريفان انجام می شوند - علی الخصوص اگر اين کار بصورتی شفاف و در حضور مردم (چه بصورت حضور فيزيکی و چه از طريق پخش اينترنتی يا ماهواره ای) باشد. اين گفتگوها می‌توانند به چندين منظور صورت گيرند: آشنائی با نقطه نظرهای يکديگر، به چالش کشيدن حريفان برای کارا ساختن و به روز نمودن مواضع خود، و مهمتر از همه آشنا ساختن افکار عمومی با مواضع سياسی طرفين و فراهم آوردن امکان قضاوت برای مردم. بنظر من، اينگونه «گفتگوها» اموری متمدنانه‌اند که اکنون، در زير سقف امکانات گستردهء عصر ارتباطات، بصورت امری بديهی و جزئی از روندهای سياسی همهء جوامع متمدن محسوب شده و تجديد نظر در سنت‌های سياسی اعصار پيش تر جوامع استبداد زده را نيز به امری اجتناب ناپذير تبديل کرده اند.
اما، بنظر من، واکنشی که در دو هفتهء گذشته نسبت به شرکت برخی از انحلال طلبان (از جمله خود من) در کنفرانسی که اصلاح طلبان نيز در ايجاد آن هم سهم و هم شرکت داشتند (کنفرانس مهرداد مشايخی در واشنگتن، هفتم و هشتم ماه آوريل)، نشان از آن داشت که بسياری از ما هنوز از سنت‌های متعلق به دوران‌های ماقبل عصر ارتباطات بر نگذشته ايم و گروهائی از اپوزيسيون ما تفاوت بين دو اردوگاه عمدهء سياسی اصلاح‌طلب و انحلال‌طلب را همچون تفاوت مذهبی ِ «دارالاسلام» و «دارالکفر» (و يا حتی «دارالحرب») می‌بينند، هرگونه گفتگوی بين اردوگاه‌های متخالف سياسی را «گناه کبيره» تلقی می‌کنند، آن را نوعی سازش و وادادگی و حتی خيانت تلقی کرده و در ريشه‌های «واقعه» همواره به کار يافتن توطئه مشغول‌اند.
در اين نگاه نه تنها نبايد با رقبای سياسی گفتگو کرد بلکه تنها بايد به دنبال حذف آنها از صحنهء سياسی بود؛ نه تنها نبايد وجود آنها را پذيرفت بلکه بايد آمادگی خود، برای دستگيری و محاکمه و مجازات آنها، را به روشنی توضيح داد. و نتيجه چيست؟ در پيلهء انزوای خود فرو رفتن، دنيا را تنها از پشت پنجرهء جزم‌های خود ديدن، و مردم را از داشتن آگاهی لازم برای انتخاب‌های دموکراتيک محروم کردن. اگر امروز، در غربت و هجرت، چنين می‌کنيم، فردا قصد داريم که در کشور خويش روندهای دموکراسی را چگونه بکار گيريم، تکثر و رنگارنگی اجتماعی و سياسی را بپذيريم و از باز توليد سرکوب و استبداد جلوگيری کنيم؟
***
اما بايد دانست که پا نهادن در ميدان گفتگوهای علنی با نيروهای مخالف سياسی شرايط نوينی نيز دارد که بدون وجود آنها کار می‌تواند به نتايج معکوس بيانجامد. من اين شرايط را در دو مفهوم «تفکيک» و «قاطعيت» می‌بينم، بدين معنی که هم بايد به حدود و ثغور مرزهای جغرافيای عقيدتی خود و تفاوت خود به حريفان و رقيبان آگاه باشيم و هم در مورد دفاع از اين مرزها و انسجام بخشيدن به قلمروی درونی آنها با قاطعيت عمل کنيم.
البته ممکن است که ما در درک مفهوم چنين قاطعيتی نيز به سرعت به راه خطا برويم و در نيابيم که داشتن قاطعيت و بر سر اصول خود ايستادن با داشتن نگاه ِ مذهبی ِ حلال و حرام کن در صحنهء سياسی تفاوت عمده دارد. بخصوص که هم اکنون و در اين رابطه شاهد واکنش سازمان‌ها و شخصيت‌های ايدئولوژی زده ای هستيم که با تعصباتی شبه «ناموسی»، حتی لبخند زدن به رقيب سياسی را نوعی خيانت به آرمان و خودفروشی می‌دانند و امتناع اکيد از گفتگو با مخالف را «قاطعيت» سياسی می‌شناسند.
در عين حال، ديده ايم که اين نوع موضع گيری روی ديگر سکهء خود را نيز دارد و، مثلاً، اگر به تقسيم بندی کلی اپوزيسيون به دو اردوگاه «اصلاح طلبان» و «انحلال طلبان» بخصوص، در خارج کشور، قائل باشيم بسيارانی را می‌بينم که می‌کوشند همزمان عضو هر دو اردوگاه باشند!
يعنی، چون نيک بنگريم، می‌بينيم که ما در منطقهء وسط بين دو حد انتهائی ِ طيف رنگين کمان عقيدتی سپهر سياسی مان گير افتاده ايم واغلب يا کلاً اهل سازشيم و يا قاطعاً طرد کنندهء هرگونه «گفتگو». و برای اين پرسش پاسخی نداريم که آيا، در کار عملی سياسی، جز اين دو صورت، که یکی رفتاری بی هویت و غیر سیاسی است و دیگری رفتاری خشمگینانه و غیر اصولی، صورت سياسی ديگری وجود ندارد؟ آيا نمی‌توان هم قاطعانه بر سر اصول خویش ایستاد و هم گفتگو کرد؟
***
به گمان من، در دوران مدرن، از يکسو به لحاظ درونی، لازم است که هر گروه، با آگاهی تمام، ساختار مجموعه‌های نظری ـ عقيدتی خود را بر شالوده ای استوار و منسجم و منطقی بر پا داشته و از آن پاسداری کند، حدود و ثغور جغرافيای مواضع سياسی خود را روشن نمايد، تفاوت‌های خود با رقبا و حريفان را معلوم سازد و توضيح دهد و، از سوی ديگر، کار را به لشگرکشی برای انهدام و محو اردوگاه رقیب سیاسی خود نکشاند.
چنين وضعيتی را فقط ميزان مدرن شدگی يک جامعه تعيين می‌کند. هرچه جامعه امروزی تر باشد اردوکشی عقيدتی جای خود را به «قاطعيت در نظر» و «همزيستی در عمل» می‌دهد و معنای مدرن تساهل و تعامل را بيشتر متحقق می‌کند.
در عين حال و در اين زمينه فرقی بين داخل و خارج کشور، وجود ندارد. مهم آن است که يک فرد يا يک گروه سياسی ماهيت و وضعيت خويش را نخست برای خود و سپس برای ديگران روشن کرده و سپس با همهء نيرو پا نه به ميدان جنگ که به قلمروی رقابت سالم سياسی بگذارد.
اگر به اين وضعيت رسيده باشيم، و اگر حدود و ثغور اردوگاه سياسی خويش را آگاهانه و شفاف شناخته و بيان کرده باشيم آنگاه می‌توانيم با همان شفافيت با اردوگاه رقيب به گفتگو نشسته و از آن نهراسيم که ديگران ما را به فرصت طلبی و پشت پا زدن به آرمان‌ها متهم کنند.
***
من البته می‌دانم که آفرينش معجون «قاطع بودن مسالمت آميز» در جامعهء مذهب (=ايدئولوژی) زدهء ما کار ساده ای نيست و به همين دليل، در فقدان اينگونه قاطعيت در نظر و مسالمت در عمل است که در جامعهء سياسی ما فضای بزرگی بوجود آمده است که من بارها از آن با عنوان «منطقهء خاکستری» ياد کرده‌ام.
برای درک بهتر ويژگی‌های اين «منطقه» می‌توان، مثلاً، به نوع موضع گيری‌های نيروهای چپ سکولار در برابر نيروهای اصلاح‌طلب اشاره کرد. مثلاً، براستی چگونه است که نيروهای چپ ما، که خود را سکولار می‌دانند، بيشتر راغب به «معامله» با اصلاح طلبان مذهبی هستند تا همکاری با، و حمايت از، سکولار ـ دموکرات‌های انحلال طلب؟ براستی چگونه می‌توان کسی را سکولار واقعی دانست و فرصت طلب سياسی نخواند که آيندهء خود را در پيوند با اصلاح طلبان می‌بيند و خواستار آن است که، در صورت توفيق آنان در تشکيل حکومت، يکی دو وزارتخانه هم به ياران آنها داده شود؟
از نظر من، در اين وضعيت ِ بی رسالت و مأموريت، نه تفکيکی راستين در کار است و نه قاطعيتی کار آمد؛ و نتيجه هم آن است که کار به شرکت در بازی‌های فرصت طلبانه ای تبديل می‌شود که اغلب هم به ناکامی و سقوط شرکت کننده می‌انجامد. نمونه اش سرنوشت غم انگيز چپ‌های توده ای و اکثريتی است که به سودای شرکت در بازی‌های قدرت به تقويت حکومت دينکاران پرداختند و خود قربانی اين بازی شده و ميراثی از موضع گيری‌ها و عملکردهای متضاد را برای آيندگان باقی نهاده‌اند تا آنان را در مورد درک اين «جمع ضدين» دچار پريشانی سازند؛ آنگونه که آن آيندگان نتوانند درک کنند که براستی تفاوت تفکيکی تشکل‌های سياسی ما در چيست؟ آيا آنکه ادعای سوسياليسم دارد واقعاً سوسياليستی هم عمل می‌کند؟ آيا آرمان‌های خود را قربانی مصلحت آنی نمی‌کند؟ و يا آن کسی که خود را خواستار دموکراسی معرفی می‌کند التزامی هم به بازی‌های سياسی دارد؟ آيا آنکه در تيم سکولارها ظاهر شده اولين گل را به «دروازهء خودی» نخواهد زد؟ آيا عقايدی که مدعی هستیم به آنها اعتقاد داريم عينک و فيلتر ما برای موضع گيری هايمان هستند و يا، نه، در اولين برخورد و گشايش، فرصت طلبانه به کناری گذاشته می‌شوند؟
***
توجه داشته باشيد که من در اينجا قصد مطرح کردن مباحث اخلاقی را ندارم و نيز قصد ندارم مقداری شعار غيرعملی را مطرح کنم. شاید در یک کشور دموکرات و پیشرفته، و در یک شرایط طبیعی سیاسی، این نوع اغتنام فرصت ها، بار سنگین و زیان بخشی، آن چنان که اکنون برای ما دارند، نداشته باشند. اما ما در چنان شرایطی زندگی نمی‌کنيم و گذر از «وضعيت بحرانی ِ» کنونی جز با خط کشی‌های قاطع با رقبای سیاسی از يکسو و گفتگوی آشکار و شفاف با آنان، عمدتاً برای افشای مدام بازی هاشان در برابر قضاوت افکار عمومی، ممکن نیست. بی آنکه لازم باشد این گونه قاطعیت‌ها و افشاگری‌ها حتماً در فضای لشگرکشی و زد و خوردهای واقعی صورت پذيرد. يعنی، اتفاقاً، وضعيت بحرانی کنونی از آن وضعيت هائی بشمار می‌رود که بيش از هميشه بر نياز به «قاطع بودن مسالمت آميز» نيروها برای کشاندن مردم به صحنهء سياسی تاکید می‌کند.
حکومت اسلامی، با همهء جنايات و خيانت کاری‌های ضد انسانی‌اش رو به پايان دارد. می‌توان ساکت نشست و گذاشت تا حوادث سير خودشان را داشته باشند؛ ممکن است در ايران کودتا شود، شايد اسرائيل و امريکا به کشورمان حمله کنند، شايد حکومت اسلامی خود فرو بپاشد و در پی‌اش شاهد اغتشاش و ويرانگری و جنگ داخلی شويم، شايد کشورمان تکه تکه شود و صدها هزار انسان جان خود را در جابجائی‌های جمعيتی از دست بدهند. اينها همه احتمالات دلشکنی هستند که ما را به آماده‌سازی خويش در راستای جلوگيری از حدوث شان دعوت می‌کنند و ما ديگر نمی‌توانيم ـ جاخوش کرده در پيله‌های انزوای خويش ـ بی عملی خود را در نجس و پاکی کردن‌های شبه مذهبی مان توجيه کنيم.
بنظر من امروز هنگام کار دسته جمعی در راستای ايجاد اردوگاهی گسترده از مخالفان حکومت اسلامی است که روزگاری قرار است با رأی آزاد مردم بقدرت رسند. و چون چنين است اين مردم‌اند که بايد قاضی نهائی ما باشند و اين قاضی تنها زمانی می‌تواند به وظايف خود به درستی عمل کند که از چند و چون پرونده هائی که ما به او عرضه می‌کنيم آگاهی کافی داشته باشد و اين آگاهی تنها از طريق گفتگوی علنی نيروهای سياسی ممکن می‌شود.
-----
مطالب بلاگستان و کلیه مطالب رسیده از اعضا، معرف دیدگاه شخصی نویسندگان است نه سایت خودنویس.