کنفرانس واشینگتن در اجرا نکات مثبتی داشت و البته مشکلاتی! همین که مهمانان، میبزان خودشان هم بودند و هزینه‌هایی را متحمل، جای تقدیر داشت. اگر کنفرانس مهم بود و شرکت در آن قابل اعتنا، باید پول بلیت خودت را خودت می‌دادی و هتل را هم خودت می‌گرفتی و از طرحی که داشتی دفاع می‌کردی. مثل کنفرانس‌ها گداپروری جمهوری اسلامی و سازمان تبلیغات و غیره نبود که از پول مردم خرج مهمانان کنند...کیهانی‌ها که این چیزها را نمی‌فهمند طفلکی‌ها...
کنفرانس نشان داد که اپوزیسیون یا حداقل بخشی که دیدیم چه تحملی دارد، وقتی آرش غفوری با اطمینان به نفس از مدل «اصلاحات» دفاع می‌کرد، کسی کمپین راه نیانداخت. انتقادها از روی ادب و تحمل بود. یعنی فکر نمی‌کنم خود آرش نیز انتظار چنین برخوردی را داشت؟
کنفرانس محل آشنایی با چهره‌هایی بود که شاید در حالت عادی با سو تفاهم به هم می‌نگریستند اما بعد از گپ و گفت می‌توانستند ببینند که مجموعه نقاط مشترک می‌تواند بیشتر از نقاط تضاد و دوری باشد.
کنفرانس اما نشان داد که ممکن است بدون نظارت و سخت‌گیری، دوستان دموکراسی خواه به وادی پنهان‌کاری بیافتند.
کنفرانس نشان داد که طرح و پروژه نوشتن، اندکی کار حضرت فیل است!
کنفرانس نشان داد که نگاه همه ما به مساله تمامیت ارضی یکسان نیست و خیلی از ما نمی‌خواهیم وضعیتی مشابه عراق پیدا کنیم!
کنفرانس نشان داد که ...
...