دستگاه‌های امنیتی و انتظامی جمهوری اسلامی به تجربه دریافته‌اند که فاصله رهبران و یا طراحان حرکت‌های بزرگ با نفرات بعدی، اغلب به حدی است که با خارج کردن اینان از مدار، چراغ جنبش عملا خاموش می‌شود.
وقتی در اسفند ۷۸، سعید حجاریان ترور شد، نگرانی اهالی جبهه دوم خرداد فزونی یافت، چه، می‌دانستند در غیاب حجاریان، از بقیه اهالی «حلقه کیان» کاری بر نخواهد آمد، عبدی و علوی‌تبار و تاج‌زاده «این‌کاره» نیستند و خاتمی هم نه راه‌های هدایت «فشار از پایین» را بلد است و نه اصول«چانه‌زنی در بالا» را.
وقتی بعد از خروش ۲۵ بهمن ۸۹، میرحسین موسوی و مهدی کروبی و همسران‌شان از سوی دستگاه‌های امنیتی محبوس شدند، امید بسیاری از فعالان جنبش، به گروهی بود که فقط یک نفرش اسم داشت؛ «شورای هماهنگی راه سبز امید». دکتر اردشیر امیر ارجمند، مشاور میرحسین موسوی، تنها فرد بدون نقاب شورا بود.
این گروه در ابتدا مدعی وکالت رهبران جنبش سبز بود، اما مشاور وقت مهدی کروبی که در آمریکا به سر می‌برد، عضویتش در این شورا را تایید نکرد و بعدها گفته شد که کروبی در شورا، نماینده‌ای ندارد.
مدتی بعد هم سایت‌های سبز که گفته می‌شد به شورا نزدیک‌ترند، اندکی با مشاور کروبی، نامهربانی کردند.
از سوی دیگر، با وجود برگزاری جلسات متعدد با حضور امیر ارجمند و گروهی از یارانش در پاریس، حاضران در جلسات حضور خود را در شورا تکذیب می‌کردند. حتی یکی از فعالان سیاسی و خبرنگارانی که برنامه‌های مختلف سخنگوی شورای هماهنگی را «هماهنگ» می‌کرد، اصرار بر این داشت که عضو این شورا نیست.
بعدها، برخی مدعی شدند که چون عده‌ای از اعضای این شورای مخفی که سخن‌گویش امیر ارجمند است، در ایران ساکن هستند، به خاطر دل‌نگرانی‌های امنیتی، از ذکر نام‌شان خودداری شده است.
برخی از پاریس نشینان هم به خاطر نگرانی بابت برخوردهای احتمالی با خانواده‌های‌شان در ایران، نگران عنوان شدن هر گونه ارتباط‌شان با سخنگوی شورا بودند.
با عنایت به نتایجی که از وجود این شورا در طول دو سال گذشته به دست آمده، به‌نظر می‌رسد که حضور تعدادی از جوانان پناه گرفته در پاریس که سابقه سیاسی ویژه‌ای نداشته‌اند و از کار گروهی سیاسی و جمعی چیزی نمی‌دانند، در شورای هماهنگی واقعیت داشته باشد.
برخی از کارشناسان جنبش‌های مسالمت‌آمیز معتقدند که آن‌چه از جنبش سبز بر جای مانده، با مختصات یک جنبش پویا هم‌خوان نیست. این مساله البته به شرایط پیش از بازداشت موسوی و کروبی هم بازمی‌گشت، اما سیر نزولی اعتراض‌ها به موازات بی‌برنامه‌گی احزاب و بزرگان جبهه اصلاحات، باقی‌مانده‌های آتش زیر خاکستر جنبش اعتراضی را هم بی‌اثر کرد.
زمانی، لینک‌های شورای هماهنگی در شبکه‌های اجتماعی، هزاران هزار بیننده داشت و امروز، باید به زور رفقا و کلیک دوستان، یک لینک را مثلا در بالاترین داغ کرد.
بیانیه اعتراض سخنگوی شورا به بازداشت فرزندان میرحسین موسوی زمانی منتشر می‌شود که از آزادی دختران میرحسین یک ساعت گذشته است.
امروز بعد از دو سال می‌توان «عدم هماهنگی» را به خوبی دید...شاید از ابتدا نام شورا را اشتباهی شنیده بودیم...