مراسم اهدای اولین جایزه بنیاد هارالد ادلستم به بهاره هدایت به دلیل «شجاعت فوق‌العاده و تعهد فعالانه به عدالت در برابر نقض حقوق بشر در ایران»، ظهر امروز در شهر استکهلم سوئد برگزار شد.
پروین اردلان این جایزه را دریافت کرد.
پروین اردلان این جایزه را دریافت کرد.
بنیاد ادلستام اعلام کرد: «بهاره هدایت با شجاعت فوق العاده و تعهد به عدالت، به صورت فعالانه به مقابله با نقض حقوق بشر در ایران پرداخته است و علیرغم تهدیدات نیروهای امنیتی و اطلاعاتی حکومت، بارها زندگی و آزادی خود را برای دفاع از حقوق بشر به خطر انداخته و از این رو شایسته دریافت جایزه ادلستام شناخته شده است.»
جایزه ادلستام، یک جایزه معتبر بین‌المللی است که در سوئد و توسط بنیاد هرالد ادلستام برای فعالیت های برجسته و شجاعانه در دفاع از حقوق بشر اهدا می‌شود.
بهاره هدایت در اردیبهشت ماه ۱۳۸۹ از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه، به اتهام «اجتماع و تبانی علیه نظام»، «توهین به رهبری» و «توهین به رئیس‌جمهوری و تبلیغ علیه نظام» به ۷ سال و نیم زندان محکوم شد. همچنین حکم دو سال حبس تعلیقی بهاره هدایت به اتهام «اقدام علیه امنیت از طریق برگزاری تجمع ۲۲ خرداد سال ۸۵» نیز به اجرا درآمده و وی در مجموع به ٩ سال و نیم حبس محکوم شد. شعبه ۵۴ دادگاه تجدید نظر استان تهران در مرداد ۱۳۸۹، این حکم را عینا تایید کرد. علاوه بر این، بهاره هدایت به همراه مهدیه گلرو و مجید توکلی در دادگاهی دیگر به دلیل انتشار مطالبی از داخل زندان، به اتهام "تبلیغ علیه نظام"، به شش ماه زندان دیگر محکوم شد و حکم وی به ده سال زندان افزایش یافت.
متن پیام بهاره هدایت به شرح زیر است:
بسیار مفتخرم که مراتب تشکر و قدردانی خود را از اعطای این جایزه از سوی بنیاد هارالد ادلستم اعلام دارم. اما بگذارید کمی از احساس خود پس از دریافت خبر این جایزه از سوی خانواده‌ام در یکی از ملاقات‌های هفتگی برای‌تان بگویم.
در ابتدا هر چند نمی توانستم شادی خود را از دریافت این جایزه پنهان نمایم، شادی‌ای توامان با امید؛ امیدواری از اینکه پس از نزدیک به سه سال حضور در پشت میله های زندان، همواره هستند کسانی که برای پویندگان راه دشوار ازادی در اقصا نقاط جهان می کوشند و ان ها را از دغدغه فراموش شدن می رهانند و شعله های امید به کامیابی نهایی را در انها زنده نگاه می دارند. اما در پس این شادی رنجی دوچندان فرصت شادی را از من دریغ می کند.
رنج یادآوری انچه بر دانشجویان و همرزمانم در اتحادیه دانشجویی دفتر تحکیم وحدت رفت، انان که مشقت زندان و تبعید و محرومیت از تحصیل را در این راه به جان خریدند؛ رنج انچه بر خیل عظیم وکلا و روزنامه نگاران شجاع سرزمینم که جز برای اعاده حقوق پایمال شده مردمشان نمی کوشیدند، رفت؛ زنان سرزمینم که فریاد برابری خواهی شان رنج زندان و تبعید را برایشان به همراه داشت؛ از یاد نمی برم عزیزانی چون هدی صابر را که در این راه حتی از جان خویش دست شستند و مهمتر از همه هموطنان عزیزم و همراهان بزرگوارشان که فریاد حق خواهی و مطالبه ازادی شان جز گلوله، تازیانه، شکنجه، حصر و زندان پاسخی نیافت و همچنان با قامتی سرافراز گرچه مجروح و حبس کشیده ایستاده اند.
عنوان «شجاعت فوق العاده و تعهد فعالانه برای عدالت» برای این جایزه مرا بر آن می دارد که روزی نه چندان دور را آرزو نمایم که هیچ کس برای تعهد فعالانه خود جهت دستیابی به عدالت و اعتراض به نقض حقوق بشر مستوجب پرداخت هزینه نباشد و انتخاب سبک زندگی، ابراز عقیده و انتقاد از حاکمان و مطالبه حقوق برابر نه از سر «شجاعت فوق العاده»، بلکه آزادانه و جزء حقوق سلب ناشدنی مردم سرزمینم باشد و آخرین فردی از کشورم باشم که سزاوار دریافت این جایزه است.
با تشکر
بهاره هدایت
زندان اوین
بهار ١٣٩١
بسیار مفتخرم که مراتب تشکر و قدردانی خود را از اعطای این جایزه از سوی بنیاد هارالد ادلستم اعلام دارم. اما بگذارید کمی از احساس خود پس از دریافت خبر این جایزه از سوی خانواده‌ام در یکی از ملاقات‌های هفتگی برای‌تان بگویم.
در ابتدا هر چند نمی توانستم شادی خود را از دریافت این جایزه پنهان نمایم، شادی‌ای توامان با امید؛ امیدواری از اینکه پس از نزدیک به سه سال حضور در پشت میله های زندان، همواره هستند کسانی که برای پویندگان راه دشوار ازادی در اقصا نقاط جهان می کوشند و ان ها را از دغدغه فراموش شدن می رهانند و شعله های امید به کامیابی نهایی را در انها زنده نگاه می دارند. اما در پس این شادی رنجی دوچندان فرصت شادی را از من دریغ می کند.
رنج یادآوری انچه بر دانشجویان و همرزمانم در اتحادیه دانشجویی دفتر تحکیم وحدت رفت، انان که مشقت زندان و تبعید و محرومیت از تحصیل را در این راه به جان خریدند؛ رنج انچه بر خیل عظیم وکلا و روزنامه نگاران شجاع سرزمینم که جز برای اعاده حقوق پایمال شده مردمشان نمی کوشیدند، رفت؛ زنان سرزمینم که فریاد برابری خواهی شان رنج زندان و تبعید را برایشان به همراه داشت؛ از یاد نمی برم عزیزانی چون هدی صابر را که در این راه حتی از جان خویش دست شستند و مهمتر از همه هموطنان عزیزم و همراهان بزرگوارشان که فریاد حق خواهی و مطالبه ازادی شان جز گلوله، تازیانه، شکنجه، حصر و زندان پاسخی نیافت و همچنان با قامتی سرافراز گرچه مجروح و حبس کشیده ایستاده اند.
عنوان «شجاعت فوق العاده و تعهد فعالانه برای عدالت» برای این جایزه مرا بر آن می دارد که روزی نه چندان دور را آرزو نمایم که هیچ کس برای تعهد فعالانه خود جهت دستیابی به عدالت و اعتراض به نقض حقوق بشر مستوجب پرداخت هزینه نباشد و انتخاب سبک زندگی، ابراز عقیده و انتقاد از حاکمان و مطالبه حقوق برابر نه از سر «شجاعت فوق العاده»، بلکه آزادانه و جزء حقوق سلب ناشدنی مردم سرزمینم باشد و آخرین فردی از کشورم باشم که سزاوار دریافت این جایزه است.
با تشکر
بهاره هدایت
زندان اوین
بهار ١٣٩١