فکر می‌کنید همین چند تا ناچیز است؟ به هیچ عنوان! وقتی از قبل معلوم نکرده باشند که چه کسانی پشت دعوت افراد بوده‌اند، همان ماجرایی پیش می‌آید که نهایتا در سایت رادیو فارسی زبان سوئد خواندیم که معلوم شد «مهران براتی» به هیچ عنوان نقشی در دعوت از کسی نداشته و خودش هم در کنفرانس شرکت نکرد!
وقتی منابع نزدیک به اتحادیه اروپا دو هفته پیش از برگزاری فهرستی را در اختیار «خودنویس» گذاشته بودند و خبری در باره برگزاری کنفرانس در استکهلم منتشر کردیم، می‌شد بر اساس واکنش‌ها و بعضا نامه‌های تهدیدآمیز حدس‌هایی در باره نقش برخی زد، اما نگرانی بابت اعلام اسامی کمیته برگزار کننده بر ما معلوم نشد که نشد!
بامداد امروز وقتی بیانیه کمیته برگزاری کنفرانس واشینگتن به دستم رسید، متوجه تفاوت‌های زیادی در نگاه این گروه به رسانه‌ها با «پنهان‌کاران استکهلم» شدم! این به معنی بی‌عیب بودن کار «واشینگتنی‌ها» نیست! اما نشان از درک نقش رسانه از سوی اینها که دارد!
باید توجه داشت هزینه برگزاری چنین کنفرانسی کم نیست و اینکه رسما اعلام شده «هزینه برگزاری نشست از محل کمک‌های هموطنان و شرکت کنندگان تامین می‌شود» پیشاپیش نشان می‌دهد که برگزار کنندگان راه سختی در پیش دارند! یک دلیلش، عادت نداشتن بسیاری از فعالان سیاسی به دست به جیب شدن است! یعنی اگر بعضی از فعالان شرکت نکنند، می‌تواند به خاطر بار مالی نیز باشد.
نکته دیگر این است که با وجود دعوت از تعدادی از فعالان، جا را برای حضور بقیه باز گذاشته‌اند تا افراد دیگر نیز «پروژه های شخصی یا گروهی» خود را اگر تکراری نباشند، در معرض قضاوت و بحث بگذارند.
مهم‌تر از همه، کمیته راه پنهان‌کاری برای حفظ امنیت شرکت کنندگان احتمالی از داخل ایران را پیشاپیش بسته است و اعلام کرده که نشست با حضور خبرنگاران برگزار می‌شود. به عبارت دیگر، خبرنگاران به عنوان خبرنگار در این مراسم حاضر می‌شوند!
اعلام پیشاپیش برنامه از کمیته برگزار کننده، طبیعتا راه را برای نقدهایی هموار خواهد کرد. تا روز برگزاری کنفرانس در روزهایی که شکوفه‌های گیلاس ژاپنی در واشینگتن، هر فعال سیاسی‌ای را هوایی می‌کند، بیش از یک ماه مانده. قضاوت در باره عملکرد برگزارکنندگان بر اساس چیزی است که اعلام کرده‌اند و آنی است که در کنفرانس خواهیم دید. اما اگر گمان می‌کنید چیزهایی را جا انداخته‌اند، حتما یادآوری کنید! خودنویس دقیقا فضایی برای چنین کاری است!